Visit1

Ξεκινήσαμε από Βόλο 28 Μαρτίου 2003, Παρασκευή χαράματα 03.30 έξι άτομα με δύο αυτοκίνητα.
Γιώργος Τσ., Δημήτρης Σαρ., Βάϊος Λ., Γιώργος Λ., Νίκος Καρ., Γιώργος Καπ.
Φτάσαμε στην Ουρανούπολη 08.30 αφού κάναμε και 2 στάσεις στη διαδρομή,παρκάραμε κάπου τα αυτοκίνητα και προχωρήσαμε για το γραφείο επισκεπτών Αγίου Όρους για να πάρουμε τα διαμονητήρια, 18€. Το τακτοποιήσαμε και προχωρήσαμε για το λιμάνι. Περιμένοντας να επιβιβαστούμε καθήσαμε σε μία καφετέρια για καφέ και πρωινό, ξέροντας ότι μας περιμένει πείνα, αλλά γιά παν ενδεχόμενο είχαμε κάτι πίττες και κουλούρια.
Επιβιβαστήκαμε στο Ferry boat "Άξιον εστί" και αναχώρηση 09.45.
Ο καιρός είναι ωραίος, ήσυχη θάλασσα, ευκαιρία για φωτογραφίες με την νέα ψηφιακή. Αφήνουμε τον πύργο της Ουρανούπολης καιπροχωράμε κατά μήκος της ακτής, μία πραγματικά εκπληκτική θέα, με συνοδεία των γλάρων που μας ακολουθούν σ' όλη τη διαδρομή, παρατηρώντας τις ήσυχες και αμμώδεις ακρογιαλιές, τις καταπράσινες πλαγιές και τα ξεμοναχιασμένα σπιτάκια που κατά διαστήματα ξεπροβάλλουν και που είναι σκήτες και καλύβες, όπου μονάζουν καλόγεροι.
Φτάνουμε στην πρώτη στάση, ιερά μονή Δοχειαρίου όπου θα γίνει η αποβίβαση των επισκεπτών και συνεχίζουμε για την επόμενη στάση στη μονή Ξενοφώντος και μετά στη μονή Παντελεήμονος. Κατέβηκαν αρκετοί επισκέπτες αλλά οι περισσότεροι θα κατέβουν στην επόμενη που είναι και το τέρμα της διαδρομής, στο λιμάνι της Δάφνης, από όπου μετά οι επισκέπτες θα ακολουθήσουν 2 διαδρομές, η πρώτη προς τις Καρυές με αυτοκίνητα και η δεύτερη παραλιακά με άλλο καραβάκι, την οποία θα ακολουθήσουμε και εμείς για το προορισμό μας που είναι η μονή Αγίου Παύλου.
Κατεβαίνουμε στο λιμάνι της Δάφνης 12.00 ένα γραφικό λιμανάκι
που αν δεν υπήρχε ένας μεγάλος αριθμός μοναχών θα έλεγες πως βρίσκεσαι κάπου αλλού, σε κάποιο νησί, αλλά οι μοναχοί και τα μαγαζιά με τις εικόνες, τα κεριά, τα κομποσχοίνια, αμέσως σε ξαναφέρνουν στην πραγματικότητα και στο μέρος που πραγματικά βρίσκεσαι.
Αμέσως πάμε για εισιτήρια, μετά μία βόλτα στα 2-3 μαγαζιά με εκκλησιαστικά είδη και καθόμαστε στο καφενείο και μαγειρείο, περιμένοντας να φύγει το καράβι.
Αναχώρηση 12.45 και βλέπουμε την ίδια εκπληκτική θέα που τώρα αρχίζει και γίνεται πιο άγρια, οι ακτές πιο απότομες, η οροσειρά αρχίζει να ψηλώνει, χαράδρες, τρεχούμενα νερά, καταρράκτες και στο βάθος να δεσπόζει επιβλητικός ο όγκος του Άθω με την χιονισμένη κορυφή του. Κάνουμε την πρώτη στάση στη μονή Αγίου Γρηγορίου και μετά από λίγο στη μονή Διονυσίου και στην επόμενη θα κατέβουμε στη μονή Αγίου Παύλου.
Τώρα είμαστε κάτω ακριβώς από την κορυφή του Άθω, 2033 μέτρα υψόμετρο, τα χιόνια είναι πιο κοντά και το κρύο το νοιώθεις αν και είναι λιακάδα.

Φτάνουμε 13.30 και παίρνουμε τον ανηφορικό και κακοτράχαλο από χοντρό χαλίκι δρόμο, μερικοί ανέβηκαν σε ένα γεμάτο από εργάτες αγροτικό φορτηγάκι και μετά από 20 λεπτά πεζόδρομο με ανηφορική διαδρομή φτάνουμε στο μοναστήρι του Αγ. Παύλου, όπου μας περίμεναν οι υπόλοιποι κάτω από ένα κιόσκι, απ' όπου θαυμάσαμε την εκπληκτική θέα προς τη θάλασσα και βγάλαμε και μερικές φωτογραφίες.
Ανεβήκαμε στο αρχονταρίκι για καταγραφή στο βιβλίο επισκεπτών, φάγαμε το λουκουμάκι με το τσίπουρο, αφήσαμε τα δώρα μας, κουλούρια, καφέ, ζάχαρη και μετά από λίγο ήρθε ο αρχοντάρης και μας πήγε στους κοιτώνες και μας έδωσε ένα δωμάτιο με 4 κουκέτες, που μας θύμισαν στρατώνα, όπου ξεκουραστήκαμε για λίγο νηστικοί, γιατί δεν προλάβαμε το φαγητό, ευτυχώς είχε ο Γιώργος σπανακόπιτα απ' το χωριό, είχαμε και κουλουράκια. Σηκωθήκαμε στις 15.00 και πήγαμε απόδειπνο, προσκυνήσαμε τα Άγια δώρα, μας δώσανε στάρι και ανεβήκαμε στην κουζίνα για ιδιαίτερη περιποίηση καθ' ότι ήμασταν νηστικοί και το μενού ήταν τσάι, χαλβάς, ελιές και ψωμί ζυμωτό (ήταν σαρακοστή). Τελειώνοντας φύγαμε για τους κοιτώνες παρατηρώντας πάλι την θέα προς τη θάλασσα και το όμορφο δειλινό. Κοιμηθήκαμε 20.00 - 03.00 και σηκωθήκαμε για την λειτουργία (02.30 - 06.30). Μέσα στην σχεδόν σκοτεινή με μόνο λίγα κεριά φωτισμένη εκκλησία και γεμάτη από το σύνολο των μοναχών, παρακολουθήσαμε την κατανυκτική και πρωτόγνωρη λειτουργία.
Μετά ανεβήκαμε στην τράπεζα, όπου είχε ένα πλούσιο γεύμα, ένα πιάτο πρασόρυζο, ένα πιάτο γεμάτο χταπόδι γιαχνί, πουρές σκορδάτος, ψωμί, ελιές, κρασί. Φάγαμε καλά, σιωπηλά και γρήγορα, για να προλάβουμε, γιατί μόλις τελειώσει την ανάγνωση του ιερού κειμένου ο μοναχός, σταματά το φαγητό.
Επιστρέψαμε στους κοιτώνες να κανονίσουμε την αναχώρηση. Αποφασίσαμε με τον Γιώργο να πάμε με τα πόδια στη σκήτη της Αγίας Άννας, οι υπόλοιποι ήταν κουρασμένοι. Με τα σακίδια στην πλάτη πήραμε το μονοπάτι 08.10.
Αυτά τα μονοπάτια αποτελούν αναπόσπαστο κομμάτι της ιστορίας του Αγίου Όρους, μίας ιστορίας χιλιάδων χρόνων. Από τα πρώτα χρόνια της δημιουργίας των μοναστηριών οι μοναχοί πρώτοι έφτιαξαν αυτά τα μονοπάτια και άφησαν τα ίχνη τους σ' αυτά τα περάσματα και τα χρησιμοποιούσαν σαν επικοινωνία ανάμεσα στα μοναστήρια και τώρα αυτά τα ίδια μονοπάτια ελκύουν το ενδιαφέρον των γνήσιων φυσιολατρών να τα περπατήσουν θαυμάζοντας τη φύση, συναντώντας στο διάβα τους πουλιά, ζώα, χαράδρες, ρυάκια, πρόχειρα γεφύρια.
Προχωρώντας λοιπόν το μονοπάτι, πότε ήταν επίπεδο, πότε κατηφορικό, αλλά η μεγαλύτερη διαδρομή ήταν κάτι ανηφόρες που σου κοβόταν η αναπνοή, σταματούσαμε συχνά να πάρουμε ανάσα, γίναμε μούσκεμα στον ιδρώτα.
Η διαδρομή ήταν φανταστική, θάμνοι, δένδρα, σπίτια που τα χρησιμοποιούν οι μοναχοί σαν σκήτες, άλλα νέα και άλλα ερειπωμένα. Περπατώντας ανηφορίζαμε και κατά διαστήματα σταματούσαμε να ξεκουραστούμε και να θαυμάσουμε την μοναδική θέα και φτάσαμε σε ένα απόκρημνο σημείο απ' όπου έβλεπες από ψηλά όλη την τοποθεσία και κάτω χαμηλά την ήρεμη θάλασσα.
Φτάσαμε επιτέλους στη σκήτη της Αγίας Άννας 09.10 δηλαδή μία ώρα ακριβώς, καλός χρόνος για άπειρους περιπατητές. Η εκκλησία ήταν κλειστή, βρήκαμε ένα μοναχό, άνοιξε και προσκυνήσαμε την εικόνα και μας κέρασε τσίπουρο και λουκούμι. Η σκήτη βρίσκεται σε ένα υψόμετρο 400 μ. και χαμηλά φαίνεται ο αρσανάς όπου περίμενε να φύγει το καραβάκι 10.10 και για να το προλάβουμε αρχίσαμε να κατεβαίνουμε τα αμέτρητα σκαλιά τρέχοντας, κάναμε 20 λεπτά και πριν φτάσουμε, το καράβι έφυγε. Αλλά έφυγε προς Καυσοκαλύβια, οπότε άδικα κατεβήκαμε τόσο βιαστικά.
Περιμένοντας να επιστρέψει το καραβάκι, βλέπαμε τους μοναχούς που φορτώνανε τα μουλάρια για να ανέβουν στη σκήτη.
Ήρθε επιτέλους το καράβι και ανεβήκαμε. Στη στάση Αγ. Παύλου ανέβηκαν και οι κουρασμένοι φίλοι μας που είχαν κατέβει άνετοι και ωραίοι, αλλά έχασαν την όμορφη αλλά κουραστική διαδρομή και ακόμα την επίσκεψη στη σκήτη της Αγ. Άννας.

Με ταξίδι 15 λεπτών φτάσαμε στον αρσανά της μονής Αγ. Διονυσίου.
Aναβαθμισμένες εγκαταστάσεις που δεν θυμίζουν μοναστήρι, αλλά ένα σύγχρονο τουριστικό συγκρότημα, με μαρίνα και έργα ανάπλασης στον χείμαρρο κτλ.
Πήραμε τον ανηφορικό δρόμο για τη μονή, που είναι 200 μέτρα περίπου και προχωρήσαμε προς τους κοιτώνες και το αρχονταρίκι που είναι πραγματικά κάτι το σύγχρονο, ανακαινισμένα κτίρια, με καινούργια κρεβάτια, μπάνια. Περάσαμε από το αρχονταρίκι για την τυπική διαδικασία της καταγραφής στο βιβλίο επισκεπτών, συνοδεία λουκουμιού και τσίπουρου και από κει μας οδήγησαν σε ένα νέο και καθαρό δωμάτιο με 6 κρεβάτια, όπου βολευτήκαμε και βρήκαμε την ευκαιρία να κάνουμε και ένα μπάνιο. Μετά μας πλησίασε ο πατήρ Παύλος και μας πρότεινε να πάμε για εξομολόγηση, εμείς διστάσαμε και τον είπαμε θα το σκεφτούμε. Αργότερα μόλις μας συναντούσε πάλι μας το πρότεινε, εμείς προσπαθούσαμε να το αποφύγουμε, αλλά τελικά κατάφερε όλους να μας εξομολογήσει.
Στις 14.30 πήγαμε λειτουργία και 15.30 είχε τράπεζα, φτωχικό φαγητό, σούπα ρύζι με ελιές και ψωμί και απαραίτητα κρασί. Μετά προσκυνήσαμε τα Άγια λείψανα και ήμασταν ελεύθεροι για μία περιήγηση στη μονή. Το βράδυ είχε εσπερινό 19.30-02.00 και εμείς πήγαμε 21.00-23.00 και επιστρέψαμε στο δωμάτιο για ύπνο. Σηκωθήκαμε 06.00 και 07.30-09.30 πήγαμε λειτουργία και μετά είχε τράπεζα, πάλι πείνα, πιλάφι με ένα σκαλτσούνι. Μετά πήγαμε στο αρχονταρίκι φτιάξαμε καφέδες, καθίσαμε λίγο, κουβέντα με τους άλλους επισκέπτες και 11.30 κατεβήκαμε στον αρσανά να περιμένουμε το καράβι.

Ήρθε 13.30 ανεβήκαμε και με μία μικρή διαδρομή κατεβήκαμε στον αρσανά της μονής Αγ. Γρηγορίου. Εδώ πραγματικά από τις παλιές και απλές εγκαταστάσεις νοιώθεις πως σταμάτησε ο χρόνος, είναι ένα απλοϊκό μοναστήρι, δίχως έργα ανάπλασης. Προχωρήσαμε προς το μοναστήρι που και εκεί μέσα νοιώθεις την απλότητα, με τα παλιά κτίρια. Ανεβήκαμε στο αρχονταρίκι, κεραστήκαμε και μας οδήγησε ο μοναχός σε ένα απλό, αλλά καθαρό δωμάτιο με 6 κρεβάτια, με ξύλινο πάτωμα που έτριζε.
16.00-17.00 πήγαμε λειτουργία, εδώ ήταν κάτι το διαφορετικό, νέοι καλόγεροι με καθαρή και ωραία ψαλμωδία. Τελειώνοντας πήγαμε τράπεζα, όπου με έκανε εντύπωση ο μεγάλος αριθμός των μοναχών και ιδίως μικρής σχετικά ηλικίας. Φάγαμε το πρασόρυζο με 2 ταραμοκεφτέδες, ελιές, ψωμί και μήλο. Φεύγοντας από την τράπεζα πήγαμε για προσκύνημα των Αγίων λειψάνων και μετά περιήγηση στα έξω της μονής. Υπήρχε ένας χείμαρρος που τον εκμεταλλεύτηκαν σαν υδροκίνηση στην παραγωγή ηλεκτρικού ρεύματος, ένας μικρός υδροηλεκτρικός σταθμός. Πιο πέρα υπήρχε ξυλουργείο, πιο κει μηχανουργείο, όλα για τις ανάγκες της μονής.
Επιστρέψαμε για το απόδειπνο 19.00-19.30 και μετά στο αρχονταρίκι, κουβέντα και μετά ύπνο, για να ξυπνήσουμε στις 05.30 για τον όρθρο μέχρι 07.00. Μετά από ένα μικρό περίπατο επιστρέψαμε στο αρχονταρίκι για πρωινό, τσάι, ελιές, ψωμί και κουβέντα με έναν πολύξερο και παντογνώστη επισκέπτη κ. Δημήτρη από Φλώρινα και κουβεντιάζοντας κατεβήκαμε στον αρσανά για την αναχώρηση, τελειώνοντας την τριήμερη επίσκεψή μας στις τρεις μονές του Αγίου Όρους.