Visit8

Ξεκινήσαμε από Βόλο 03.00 (21/5/2017), 4 άτομα, Βάϊος, Δημήτρης, Αντώνης, Ναπολέων, με το αυτοκίνητο του Ναπολέοντα. Μόλις ξεκινήσαμε λέει ο οδηγός δεν έβαλα αέριο, άντε να βρούμε πρατήριο με αέριο, βρήκαμε, 1η καθυστέρηση, πιάνουμε Εθνική έξω από Λάρισα, λέει ο οδηγός άναψε το λαμπάκι βενζίνης, άλλη στάση για βενζίνη, 2η καθυστέρηση.
Ο καιρός είχε λίγα σύννεφα, κίνηση στο δρόμο μηδενική, ο Ναπολέων στο τιμόνι, με τα μάτια και το πνεύμα σε επαγρύπνηση, πατούσε και λίγο το γκάζι γύρω στα 140 χιλ., με συντροφιά το ράδιο και συνοδηγό τον Αντώνη που να του δίνει συνεχώς οδηγίες και παρατηρήσεις, ώσπου του είπε να κάνει μία στάση να τον κατεβάσει.
Περάσαμε τις γαλαρίες, αν και ο Αντώνης μας φόβισε, γιατί διάβασε πως κάνουν έργα και θα είναι κλειστές. Κορινό δεν κάναμε στάση, δεν είχε κάποιος κάποια ανάγκη.
Συνεχίσαμε Εγνατία και είπαμε να προσέξουμε την έξοδο του ΤΙΤΑΝΑ να μην μπερδευτούμε, τι και αν το είπαμε, πάλι μπερδευτήκαμε και βγήκαμε εκτός, οπότε ξαναγυρίσαμε στην Εγνατία και συνεχίσαμε πάλι με προσοχή να βγούμε στην έξοδο Ρεντίνας που και πάλι με την κουβέντα δεν την προσέξαμε και συνεχίσαμε και βγήκαμε στην Ασπροβάλτα.
Πήραμε τον δρόμο με προσοχή να στρίψουμε στον κόμβο για Σταυρό και όχι για Ρεντίνα. Περάσαμε Ολυμπιάδα, Στρατώνι, Ιερισσός, μέσα από το όμορφο δάσος, περάσαμε Νέα Ρόδα, τη διώρυγα του Ξέρξη και φτάσαμε Ουρανούπολη 07.30.
Αφήσαμε το αυτοκίνητο στο Parking και πήγαμε στο γραφείο προσκυνητών για τα Διαμονητήρια, 25 €, εκεί ο Ναπολέων του έφυγε το διαμονητήριο και το έψαχνε, αλλά κάποιος το βρήκε και το πήγε στο γραφείο και έτσι το βρήκε, η αφηρημάδα του δεν λέγεται, ίσως είναι το άγχος του πρώτου ταξιδιού στο Άγιον Όρος.
Κατευθυνθήκαμε στην καφετέρια για καφέ, βγάλαμε εισιτήρια 6,89 € και περιμέναμε να περάσει η ώρα, πίνοντας το καφεδάκι συνοδεία κουλουριών, το ταξίδι έφερε πείνα.
Τελικά διαπίστωση νωρίς φτάνουμε, μπορούμε και 1 με 1,5 ώρα να έρθουμε αργότερα.
Σε σχέση με άλλες χρονιές υπήρχαν λιγότεροι προσκυνητές, στο καράβι ήταν πιο άνετα. Ανεβήκαμε και έφυγε 09.45. Για άλλη μια φορά μας αξίωσε η Παναγία να επισκεφτούμε το περιβόλι της, το Άγιον Όρος. Ο ουρανός έχει λίγα σύννεφα, αλλά το αεράκι είναι κρύο δεν σηκώνει να κάθεσαι έξω, όσοι ήταν ψηλά, κατέβηκαν να ψάχνουν θέσεις να βολευτούν, ευτυχώς είναι σχετικά άνετα, βολεύεται ο κόσμος, υπάρχουν πολλοί ξένοι, αλλά άνετα, μπορείς ακόμα και να την αράξεις.
Ο Ναπολέων σαν πρώτη φορά βγαίνει έξω να βγάλει φωτογραφίες, είναι πιο ανήσυχος, εμείς τη αράξαμε να κλείσουμε λίγο τα μάτια. Οι γλάροι όπως πάντα μας συνοδεύουν, περιμένοντας να τους ρίξει κάποιος ένα ψίχουλο. Ήρθε και ο μοναχός με τα κομποσκοίνια τα άπλωσε πάνω σε 2, 3 τραπέζια και άρχισαν οι ενδιαφερόμενοι να ψάχνουν. Η ομορφιά του φυσικού τοπίου, το πράσινο, το ερημικό και βραχώδες, το γαλάζιο του ουρανού και της θάλασσας, συνδυάζονται αξιοθαύμαστα με τα ακίνητα μνημεία, που η ιστορία τους χάνεται πολλούς αιώνες πίσω, άλλες φορές έβγαινα έξω να τραβήξω φωτογραφίες, τώρα είναι όλα γνώριμα, αρσανάδες και μοναστήρια φαίνονται από την πλώρη. Δοχειαρίου, Ξενοφώντος, Παντελεήμονος, Ξηροποτάμου και αποβίβαση στη Δάφνη.
Φτάσαμε 12.00, πολλοί βιαζόντουσαν να κατέβουν να προλάβουν να πιάσουν μία θέση στα Λεωφορεία που περίμεναν για Καρυές, μη τυχόν και μείνουν απ' έξω.
Εμείς θα πηγαίναμε για Σιμωνόπετρα και έπρεπε να βρούμε λεωφορειάκι να μας μεταφέρει, πήγαμε στο σημείο που φεύγουν, στη γέφυρα πίσω από τα κτίσματα, όπου υπήρχε ένα λεωφορειάκι κι' εκεί που ψάχναμε πως να βρούμε μεταφορικό μέσον, ήρθε ένας μοναχός με ένα σημείωμα που είχε γραμμένο το όνομά μας, οπότε μεγάλη εξυπηρέτηση, μας πήρε μαζί με μερικούς άλλους και σε μισή ώρα ήμασταν Ι.Μ.Σίμωνος Πέτρας.

Ιερά Μονή Σίμωνος Πέτρας
Η Ιερά Μονή Σίμωνος Πέτρας, ή απλώς Σιμωνόπετρα, αναμφίβολα αποτελεί το τολμηρότερο κτίσμα του Αγίου Όρους.
Στέκεται αγέρωχα κτισμένη σε ύψος 330 μέτρων στην άκρη μιας βραχώδους βουνοσειράς.
Η μονή ιδρύθηκε από τον όσιο Σίμωνα τον Μυροβλήτη περί το 1257, μετά από όραμα του αγίου. Η όλη οικοδομική εργασία, καταπώς βεβαιώνει το συναξάρι του αγίου, τελεσφόρησε μετά από θεία παρέμβαση. Το 1363 το μοναστήρι ανακαινίστηκε με τις πλουσιοπάροχες δωρεές ενός Σέρβου δεσπότη, του Ιωάννη Ούγκλεση, ο οποίος και θεωρείται ο δεύτερος κτίτορας της μονής.
Στο Γ΄ Τυπικό (1394) η Σιμωνόπετρα κατέχει την 23η θέση ανάμεσα στις μονές του Άθω, και σήμερα κατέχει την 13η θέση στην ιεραρχία των είκοσι Μονών. Δυστυχώς, ανάμεσα στις χρονολογίες που αποτελούν ορόσημα στη ζωή της μονής, περιλαμβάνονται και εκείνες οι αποφράδες ημέρες που η μονή δοκίμασε τη λαίλαπα της φωτιάς.
Το 1580 η μονή καταστράφηκε από μεγάλη πυρκαγιά μαζί με το πολύτιμο αρχείο της. Αυτό είχε ως αποτέλεσμα να χαθούν ποικίλα έγγραφα μεγάλης ιστορικής αξίας. Έτσι εξηγείται και η λιγοστή ιστορική μας γνώση σχετικά με τη μονή για τα χρόνια της Βυζαντινής περιόδου. Οι καλές σχέσεις που αναπτύχθηκαν μεταξύ της μονής και των ηγεμόνων της Βλαχίας στα χρόνια της Τουρκοκρατίας μπόρεσαν να κάνουν δυνατή την ανακαίνισή της. ωστόσο, το 1622 ξέσπασε ακόμη μια πυρκαγιά προκαλώντας άλλες ζημίες.
Τον 17ο αιώνα από κοινόβιο η Σιμωνόπετρα έγινε ιδιόρρυθμο. Αν και ποτέ δεν λεηλατήθηκε από πειρατές, η αβάσταχτη φορολογία των Τούρκων οδήγησε τη μονή σε παρακμή και ερήμωση. Με τις αγωνιστικές προσπάθειες του ιερομονάχου Ιωάσαφ από την Μυτιλήνη, η Ασημόπετρα (ονομασία της Σιμωνόπετρας στα χρόνια της τουρκοκρατίας) επαναλειτούργησε στα τέλη του 18ου αιώνα. Τον 19ο αιώνα ανεγέρθη το πολυόροφο κτίριο της νότιας πλευράς. Στη δύση του ίδιου αιώνα, το 1891, μια καταστροφική πυρκαγιά έμελλε να αφανίσει και πάλι παλαιότερες κτηριακές εγκαταστάσεις και κειμήλια.
Στον αιώνα μας η Σιμωνόπετρα διήλθε μια φάση ανάκαμψης και αύξουσας ακτινοβολίας στον ορθόδοξο χώρο, ιδίως με την απελευθέρωση του Αγίου Όρους από τους Τούρκους και τη φωτισμένη καθοδήγηση των ηγουμένων της Νεοφύτου, Ιωαννικίου και Ιερωνύμου. Στη δεκαετία του '50 άρχισε μια περίοδος παρακμής και το 1963 κατά τον εορτασμό της χιλιετηρίδας της μοναστικής πολιτείας του Άθω οι προβλέψεις παρέμεναν δυσοίωνες. Στη δεκαετία του '70 παρατηρείται μια σταδιακή αναβίωση του αγιορειτικού μοναχισμού.
Το 1973 στη Σιμωνόπετρα ήρθε και εγκαταστάθηκε μια νέα εικοσαμελής αδελφότητα από τα Μετέωρα. Η μονή της Σίμωνος Πέτρας είχε αρκετά μετόχια με εύφορες γεωργικές εκτάσεις. Το παλαιότερο φαίνεται να είναι το Πετριώτικο της Σιθωνίας.
Σήμερα γνωστότερα είναι ο Άγιος Χαράλαμπος στη Θεσσαλονίκη, της Αναλήψεως στην Αθήνα, η γυναικεία Ιερά Μονή του Ευαγγελισμού στην Ορμύλια Χαλκιδικής και άλλα τρία στη Γαλλία. Αξίζει να αναφέρουμε και το μετόχι του Μιχαήλ-Βόδα στο Βουκουρέστι, το οποίο αφιερώθηκε στη Σιμωνόπετρα το 1566 και δημεύθηκε από τη Ρουμανική κυβέρνηση το 1863.
Η Σιμωνόπετρα δεν ανήκει στα μοναστήρια που συναντούμε αυτοτελή ευδιάκριτα οικοδομήματα, λόγω της στενότητας του χώρου.
Το Καθολικό της μονής, αφιερωμένο στη Γέννηση του Χριστού, στην αρχική του μορφή κατασκευάστηκε περί το 1600, ενώ η σημερινή του διαμορφώθηκε μετά την πυρκαγιά του 1891.
H μονή έχει 4 παρεκκλήσια και 8 εξωκκλήσια. Στο αρχείο του μοναστηριού φυλάγεται πλήθος εγγράφων ελληνικών, τουρκικών και ρουμανικών, καθώς επίσης επιγραφές, μουσικά και άλλων ειδών χειρόγραφα.
Στα όσα αναφέραμε θα πρέπει να προσθέσουμε και τα έντυπα βιβλία. Είναι αναγκαίο, ωστόσο, να σημειώσουμε ότι στο σύνολό του σχεδόν το αρχειακό υλικό είναι μεταβυζαντινό. Στο σκευοφυλάκιο φυλάγεται ένας θυσαυρός έργων τέχνης, αποτελούμενος από εικόνες, άμφια, αργυρά, αντιμήνσια, σφραγίδες και χαρακτικά.
Όμως το πιο σπουδαίο κειμήλιο της Σιμωνόπετρας είναι το αριστερό χέρι της αγίας Μαρίας της Μαγδαληνής της Μυροφόρου - λογίζεται συνκτίτορας της μονής - που διατηρείται ακέραιο εδώ και δυο χιλιάδες χρόνια.
Η μονή σήμερα αριθμεί περί τους 50 καλλιεργημένους και δραστήριους μοναχούς.

Ανεβαίνουμε στο Αρχονταρίκι, τσίπουρο, λουκούμι, νερό, γράψαμε στο βιβλίο επισκεπτών και μας πήγε ο αρχοντάρης στο δωμάτιο. Ανακαινισμένες εγκαταστάσεις, καθαρό δωμάτιο, μπάνια. Ξενοδοχείο 3*.
Αφήσαμε τα πράγματα, περιηγηθήκαμε στα μπαλκόνια της μονής, που σε πιάνει φόβος και δέος, να περπατάς στα ξύλινα μπαλκόνια και από κάτω να είναι τα βράχια. Μετά ανεβήκαμε στο δρόμο να δούμε τη μονή από μακριά και να επισκεφτούμε το σπήλαιο του Σίμωνος, εκεί μέσα σε μία τρύπα μέσα στο βράχο μόνασε ο Σίμωνας.
Γυρίσαμε στο δωμάτιο, λίγη ξεκούραση και στις 17.00 είχε εσπερινό και μετά τράπεζα, πατάτες γιαχνί, μαρουλοσαλάτα, αυγό βραστό, φέτα, κεράσια. Χορτάσαμε την πείνα μας και μετά πήγαμε να προσκυνήσουμε τα λείψανα των αγίων, μετά στο αρχονταρίκι μας μίλησε για την ιστορία της μονής και καταλήξαμε στο δωμάτιο για ύπνο, ήδη άρχισε να βρέχει, με αέρα, ο Δημήτρης έπιασε ραδιόφωνο στο κινητό, είχε αγωνία τι θα κάνει ο Ολυμπιακός του Σπανούλη στην Κωνσταντινούπολη με την Φενέρ, οι άλλοι 2 του T άρχισαν να κλάνουν, οι πατάτες και τα μαρούλια έφεραν αέρια, ανοίξαμε τα παράθυρα για να μην πάθουμε ασφυξία.
Κοιμηθήκαμε και 4.30 σηκωθήκαμε να πάμε όρθρο και θεία λειτουργία μέχρι 7.00, μετά αρχονταρίκι για καφέ και περιήγηση, στις 10.00 είχε παράκληση για 30΄ και μετά τράπεζα, ρεβίθια, πατζαροσαλάτα, ελιές, χαλβάς, φράουλες.
Ο Αντώνης είχε πρόβλημα με τα δόντια και τα ρεβίθια τα κατάπινε, ήταν και ολίγον άβραστα.
Μετά δωμάτιο να μαζέψουμε τα πράγματά μας και αναχώρηση για την Ι.Μ. Αγίου Γρηγορίου. Να γυρίσουμε με το αυτοκίνητο στην Δάφνη και μετά με το καράβι ή να πάρουμε το μονοπάτι πεζοπορώντας? Πληροφορίες έλεγαν για μία διαδρομή σχετικά εύκολη περίπου 1 ώρα.
Αποφασίσαμε να πάμε με τα πόδια.
Ξεκινήσαμε κατηφορικό μονοπάτι ζιγκ ζαγκ πετρώδες, πότε στρωμένες πέτρες, πότε ακανόνιστες σαν να περπατάς σε βράχια, με προσοχή μην παραπατήσεις, πότε με πέτρες σκαλιά που σε δυσκολεύουν.
Το να περπατάς σε ένα μονοπάτι, ανάμεσα σε φυλλωσιές, πάνω σε πέτρες που γλιστρούν, είναι κουραστικό και σε κάποια σημεία είναι δύσκολο. Όταν όμως σηκώσεις το βλέμμα σου και δεις μια ολάνθιστη κουτσουπιά και κάτω τη θάλασσα ή γυρίσεις το βλέμμα σου πίσω και δεις τη Σιμωνόπετρα αγέρωχη εκεί ψιλά στα βράχια, σταματούν να σε νοιάζουν όλα τα υπόλοιπα.
Όταν ξεκουράζεσαι, παίρνεις μια ανάσα και απολαμβάνεις το τοπίο σε όλο του το μεγαλείο, ξεχνάς την κούραση και σκέφτεσαι πώς τα κατάφερες να φτάσεις ως εκεί. Την στιγμή αυτή δεν υπάρχει χώρος για κούραση στο μυαλό, μόνο ικανοποίηση!
Και κάθεσαι και αγναντεύεις ένα τοπίο που δεν πρόκειται να χορτάσεις ποτέ, όσες ώρες και αν μείνεις εκεί. Και ίσως εκεί να είναι η μαγεία του, στο ότι θα μείνει μια πολύ γλυκιά ανάμνηση!
Το μονοπάτι σιγά σιγά γινόταν και πιο δύσβατο. Δύσβατα πέτρινα σκαλιά, με μεγάλες πέτρες και όχι σταθερές, που έπρεπε να τις κατέβεις με προσοχή.
Είχε σήμανση οπότε δεν χάνεσαι, περνάς βρύσες, προσκυνητάρια και με πολλές στάσεις φτάνεις στο στεγνό χείμαρρο δίπλα στη θάλασσα, εκεί μια καλή στάση να πάρουμε δυνάμεις.
Συνεχίζουμε που τώρα το μονοπάτι γίνεται ανηφορικό που μετά από λίγο συναντάμε μία ωραία βρύση, που δεν μπορούσαμε να αντισταθούμε μία στάση εδώ.
Βγάλαμε ότι είχαμε στα σακίδια για κολατσιό, ξεδιψάσαμε με το δροσερό νεράκι, γεμίσαμε τα μπουκαλάκια και συνεχίσαμε την ανηφόρα.
Σιγά σιγά οι ανάσες άρχισαν να βαραίνουν και οι κουβέντες να λιγοστεύουν. Κάθε βήμα μας κούραζε όλο και περισσότερο, αναγκαστικά σταματούσαμε τακτικά να πάρουμε δυνάμεις, μας έφερνε όμως και πιο κοντά στον προορισμό μας.
Τέτοια μονοπάτια μόνο όμορφες εμπειρίες έχουν να μας χαρίσουν, ήταν κάποια απ' τα πράγματα που μας έκαναν να χαμογελάμε και να ξεχνάμε την κούραση, τον ιδρώτα και την ανηφόρα!
Συνεχίζουμε το μονοπάτι που σε μερικά σημεία είναι απότομο και αρχίζει να μας κουράζει. Και εκεί που νομίσαμε πως φτάνουμε, γιατί φάνηκε η Ι.Μ.Γρηγορίου, το μονοπάτι στρίβει αριστερά ανηφορίζει και νομίζεις πως γυρνάς πίσω, αρχίζουν να μην αντέχουν τα πόδια.
Mετά από πολλές στάσεις πέφτουμε στο δρόμο που οδηγεί στη μονή, που αυτός είναι κατηφορικός και τα πόδια πάνε μόνα τους.
Είχαμε φτάσει στον προορισμό μας, ο αρσανάς της Μονής Αγίου Γρηγορίου ήταν μπροστά μας, κάναμε συνολικά ακριβώς 2 ώρες, η 1 ώρα που μας λέγανε θα είναι για αθλητές και χωρίς στάσεις.
Όταν φτάσαμε τα συναισθήματα ήταν ανάμεικτα, αλλά κυριαρχούσε η ικανοποίηση και η χαρά του ότι πετύχαμε να περπατήσουμε αυτό το μονοπάτι.

Ιερά Μονή Γρηγορίου Αγίου Όρους
Μεταξύ Σιμωνόπετρας και μονής Διονυσίου και σε ύψος 20μ. από τη θάλασσα, βρίσκεται κτισμένη πάνω σε άγριο βράχο η μονή Γρηγορίου.
Μεταξύ των μονών Διονυσίου και Γρηγορίου η θαλάσσια διαδρομή είναι πραγματική απόλαυση. Βραχώδεις και άγριες ακτές διαδέχονται τους ειδυλλιακούς αιγιαλούς, ενώ άγριοι κρημνοί με με ολισθηρές πλαγιές κάνουν την παρουσία τους.
Η μονή διατηρείται ολόασπρη εσωτερικά όλες τις εποχές του χρόνου. Οι εξώστες του αρχονταρικιού προσφέρουν πραγματικό όνειρο για τους προσκυνητές.
Η μονή κατέχει τη δέκατη έβδομη θέση στην ιεραρχία των καθιδρυμάτων του Αγίου Όρους. Λειτουργεί κοινοβιακά από το 1840 με σιγίλιο του πατριάρχη Ανθίμου Δ΄. Εκτός από το αντιπροσωπείο των Καρυών έχει σαν εξαρτήματά της 4 Καθίσματα και 5 Κελλιά.
Σήμερα η μονή αριθμεί 75 μοναχούς που εγκαταβιώνουν σ' αυτήν και 7 εξαρτηματικούς. Σύμφωνα με χειρογραφικό κώδικα η Μονή αυτή δρύθηκε λίγο πριν από τα μέσα του 14ου αιώνα (1310).
Ιδρυτής της είναι ο όσιος Γρηγόριος ο νέος επονομαζόμενος, ησυχαστής μαθητής του αγίου Γρηγορίου Σιναΐτη του μεγάλου δάσκαλου της νοεράς προσευχής.
Έπειτα από μια τρομακτική επιδρομή που σημειώθηκε κατά της Μονής στα τέλη του 15ου αιώνα η Μονή ανάκαμψε δύο αιώνες μετά, από τις γενναιόδωρες χορηγίες των Μολδαβών ηγεμόνων, για να δοκιμαστεί ξανά στην Επανάσταση του 1821 όπου και η σημερινή της ακμή ξεκίνησε μόλις στις αρχές του 20ου αιώνα.
Το Καθολικό της μονής Γρηγορίου, τιμώμενο στο όνομα του Αγίου Νικολάου, άρχισε να κτίζεται αμέσως μετά την πυρκαγιά του 1761. Από τα σημαντικότερα κειμήλια και της μονής που φυλάσσονται είναι : Δύο τεμάχια Τίμιου Ξύλου , δύο χρυσοκέντητοι επιτάφιοι 16ου και 17ου αιώνα, σταυροί, αέρες, άμφια, ιερά σκεύη και ευαγγέλια, με βαρύτιμα καλύμματα, προσκυνητάρια μεταξύ των οποίων εκείνο του 1680 Αγίων Τόπων Ποδέα του 1550 με τα Εισόδια της Θεοτόκου και τέλος περισσότερα από εκατό ιερά λείψανα διαφόρων Αγίων τα οποία φυλάσσονται στο Καθολικό.
Μεταξύ των ιερών λειψάνων είναι αυτά των προστατών της μονής Αγίου Νικολάου, Οσίου Γρηγορίου και Όσιας Αναστασίας της Ρωμαίας. Ακόμη το δεξί χέρι του Αγίου Γρηγορίου του Θεολόγου και οι κάρες των Αγίων Μοδέστου, Ιακώβου του Πέρσου, Φωτεινής της Σαμαρείτιδος, Διονυσίου του Αρεοπαγίτου και Κηρύκου.

Μετά άντε να ανέβεις στη μονή, άλλη ανηφόρα, φτάσαμε στο αρχονταρίκι καταϊδρωμένοι και λιώμα, πέσαμε στο νερό και στα λουκούμια να ξεθυμάνουμε, γράψαμε στο βιβλίο, δηλ. εγώ τα έγραψα, γιατί οι άλλοι έφυγαν για το δωμάτιο να προλάβουν να κάνουν μπάνιο, γιατί ήδη άρχισαν να έρχονται οι επισκέπτες από το καράβι που ήδη έφτασε.
Οι εγκαταστάσεις είναι κατά πολύ βελτιωμένες, εν σχέση πριν 14 χρόνια που το είχα επισκεφτεί, με τα παλιά κρεβάτια και τα πατώματα που έτριζαν. Τώρα ανακαινισμένα δωμάτια, καινούργια κρεβάτια, παράθυρα με σίτες, σεντόνια, πετσέτες, νέα μπάνια, μόνο τις πόρτες δεν αλλάξανε ακόμα.
Την αράξαμε να ξεκουραστούμε και σηκωθήκαμε για καφέ και 17.00 είχε εσπερινό μέχρι 19.00 και μετά τράπεζα, πατάτες γιαχνί, τυρί, αυγό και κεράσια. Πρώτη φορά μου έτυχε να σερβίρουν τυρί κι' αυγό σ' όλες τις επισκέψεις που έχω κάνει.
Προσκύνημα των θείων λειψάνων και μετά περιήγηση της μονής και δωμάτιο για ύπνο.
Σηκωθήκαμε κατά τις 5.00 λειτουργία μέχρι 7.30 και στο τέλος τράπεζα, κουκιά με πατάτες, ντοματοσαλάτα, ελιές, μήλο και μπακλαβά.
Μπακλαβάς σε μοναστήρι, κι' αυτό πρώτη φορά. Ο Αντώνης δεν τον άφησε να τον φάει ο Ναπ. και χωρίς δόντια τον κατάφερε.
Μετά δωμάτιο να μαζέψουμε τα πράγματα και αναχώρηση, κατεβήκαμε στον αρσανά να περιμένουμε το καράβι για Δάφνη. Εκεί ένας μοναχός μας έκανε δώρο από ένα κουτάκι θυμίαμα, που μόλις είχε ζυμώσει, φρέσκο μοσχοβολούσε. Ταΐσαμε και τα ψάρια με ότι είχε απομείνει στις τσάντες μας και ανεβήκαμε να δούμε το εργοστάσιο παραγωγής ρεύματος που δουλεύει με νερό που κατεβαίνει με ένα αγωγό από μία λίμνη στη κορυφή του διπλανού βουνού.
Ήρθε το καράβι 11.00 και σε 30΄ ήμασταν Δάφνη. Βγάλαμε εισιτήρια για Ουρανούπολη και επισκεφτήκαμε τα καταστήματα για τυχόν αγορές.
Ήρθε το καράβι από Ουρανούπολη που θα επέστρεφε και πάλι, ανεβήκαμε. Οι περισσότεροι στο καράβι ήταν ξένοι, Ρώσοι, Ρουμάνοι και Βουλγάροι, που ξάπλωσαν στα τραπεζάκια ότι είχαν για κολατσιό.
Κατά τις 14.30 ήμασταν Ουρανούπολη, κατ' ευθείαν στο εστιατόριο για φαγητό και αναχώρηση και με μία στάση για καφέ στο Σταυρό φτάσαμε Βόλο 20.00.