Visit9

Ξεκινήσαμε από Βόλο 03.45 (24/4/2023), 4 άτομα, Βάϊος, Δημήτρης, Αντώνης, Ναπολέων, με το αυτοκίνητο του Ναπολέοντα. Ο καιρός καλός, είχε λίγα σύννεφα, κίνηση στο δρόμο λιγοστή, ο Ναπολέων στο τιμόνι, με τα μάτια ορθάνοιχτα, με χαλαρή ταχύτητα έως 120 χιλ., με συντροφιά το ράδιο και συνοδηγό τον Αντώνη που να του δίνει συνεχώς οδηγίες και παρατηρήσεις, ώσπου του είπε να κάνει μία στάση να τον κατεβάσει.
Περάσαμε τις γαλαρίες, είδαμε και το σημείο της σύγκρουσης των τραίνων. Κορινό δεν κάναμε στάση, δεν είχε κάποιος κάποια ανάγκη.
Συνεχίσαμε Εγνατία αφού κάναμε ένα λάθος στην έξοδο και ξαναγυρίσαμε, καλό είναι το GPS, αλλά να έχουμε και εμείς τον νου μας και είπαμε να προσέξουμε την έξοδο του ΤΙΤΑΝΑ γιατί πάντα σε εκείνο το σημείο μπερδευόμαστε.
Συνεχίσαμε ΕΓΝΑΤΙΑ και με προσοχή να βγούμε στην έξοδο προς Σταυρό. Περάσαμε Ρεντίνα, μέσα από το όμορφο δάσος, Σταυρό, Ολυμπιάδα, Στρατώνι, Ιερισσό, περάσαμε Νέα Ρόδα, βάλαμε αέριο, τη διώρυγα του Ξέρξη και φτάσαμε Ουρανούπολη 07.45, 4 ώρες ακριβώς.

Αφήσαμε το αυτοκίνητο στο Parking και πήγαμε στο γραφείο προσκυνητών για τα Διαμονητήρια, 25€ .
Στη στροφή βρίσκεται και το γραφείο εισιτηρίων, που άλλαξε θέση. Βγάλαμε εισιτήρια 9,50€ για Ι.Μ.Δοχειαρίου και περιμέναμε στο καφενείο να περάσει η ώρα, πίνοντας το καφεδάκι συνοδεία κουλουριών.

Μπήκαμε στο φέρρυ Παναγία Eγγυήτρια, μετά τον έλεγχο διαμονητήριων και εισιτηρίων, είχε αρκετό κόσμο, Έλληνες, Ρουμάνοι, Βούλγαροι, Κύπριοι.
Την αράξαμε αφού βγάλαμε αρκετές φωτογραφίες, μαζευτήκανε πολλοί γλάροι που έκαναν βουτιές να αρπάξουν τα ψωμιά που πετούσαν οι προσκυνητές, συνεχίσαμε με καφέ και πατατόπιτα. Αναχώρηση 09.45. Για άλλη μια φορά μας αξίωσε η Παναγία να επισκεφτούμε το περιβόλι της, το 'Αγιον Όρος, αισθάνομαι ότι η Παναγία μας αξιώνει να το επισκεφτούμε όταν είμαστε "έτοιμοι" να λάβουμε όλα αυτά που μας προσφέρει, γιατί ενώ την προηγούμενη φορά, είχα πει πως θα είναι η τελευταία επίσκεψη, τώρα κάτι μου έσπρωξε να ξανακάνω ακόμα μια επίσκεψη.
Πολλές φορές έχουμε ακούσει απορίες του τύπου "τι πας και κάνεις συνέχεια εκεί μέσα" ή "δε βαρέθηκες τόσες φορές". Δεν κακολογώ κανένα, νομίζω ότι ο καθένας κάνει αυτό που πιστεύει ή κάτι που τον παρακινεί. Όμως είμαι σίγουρος ότι αν κάποιος απ' αυτούς κάνει μια επίσκεψη εκεί θα αλλάξει σκέψη και νοοτροπία. Πιστεύω εν τέλει ότι μεγάλο ρόλο παίζει ο βαθμός πίστης του καθενός. Για κάποιους ανθρώπους ίσως να μην έχει έρθει ακόμα η ώρα. 'Αλλοι απλά αγνοούν και ζουν μακριά, όπως μακριά ζουν και από την ίδια την εκκλησία.

Ο ουρανός έχει λίγα σύννεφα, αλλά το αεράκι είναι κρύο. Οι γλάροι όπως πάντα μας συνοδεύουν, περιμένοντας να τους ρίξει κάποιος ένα ψίχουλο.
Περάσαμε 3 αρσανάδες και στην 4η στάση η Ι.Μ.Δοχειαρίου, που κατεβαίνουμε.
Όσες φορές και αν έχει αντικρίσει κάποιος αυτό το θέαμα των μοναστηριών, κάθε φορά νιώθει δέος στην όψη του. Ο καταπέλτης πέφτει πάνω στο τσιμέντο με θόρυβο και αρχίζει να σέρνεται, ξύνοντας την προκυμαία. Αποβιβαζόμαστε, πατήσαμε στο έδαφος του Αγίου Όρους. Πάνω απ' τα κεφάλια μας, σε ένα ύψος 70 περίπου μέτρων, το επιβλητικό μοναστήρι του Δοχειαρίου. Μπροστά μας οι δυο κολώνες με τους αρχάγγελους, φύλακες της μονής.
Αρχίζουμε να ανεβαίνουμε, την απότομη ανηφόρα, με τις γυαλιστερές πέτρες που οδηγεί στην πύλη του. Μπαίνουμε στο Αρχονταρίκι, τσίπουρο, λουκούμι, νερό, δώσαμε τα δώρα μας λουκούμια και καφέ και περιμέναμε τον αρχοντάρη να μας γράψει στο βιβλίο επισκεπτών, να μας πει το πρόγραμμα και μετά να μας πάει στο δωμάτιο.
Εγκαταστάσεις παλιές και γινόταν ανακαινισμός, παντού σκαλωσιές, γερανός, σκέπαστρα. Μας πήγε στο δωμάτιο, μετά από ανηφορικούς διαδρόμους, πολλά σκαλιά, μας βγήκε η γλώσσα. Καθαρό δωμάτιο, περιποιημένο, τακτοποιημένα σκεπάσματα, σεντόνια, κουβέρτες, πετσέτες, σαγιονάρες. Από το μπαλκονάκι που έτριζε το δάπεδο, υπέροχη θέα τους κήπους και τη γαλήνια θάλασσα.
Τακτοποιηθήκαμε και επειδή η λειτουργία ήταν 18.00 την πέσαμε λίγο για ξεκούραση.
Κατεβήκαμε για περιήγηση, είπαμε να πάμε μια επίσκεψη στην Ι.Μ.Ξενοφώντος που είναι 30' διαδρομή, αλλά δεν συμφωνήσαμε και επισκεφτήκαμε 2 εκκλησάκια παραλιακά, περίπατος και επιστροφή στο κιόσκι που ήταν και άλλοι προσκυνητές, πιο δίπλα οι ακούραστοι μοναχοί δούλευαν με μια μπετονιέρα.
Βαριά η καλογερική, λέει ένας μας. Πράγματι, πολύ βαριά, γεμάτα τα καροτσάκια με μπετόν, να τα πάνε στην ανηφόρα, έδυε ο ήλιος κι αυτοί ακόμα δούλευαν.
Πήγαμε εσπερινό και απόδειπνο 18.00 - 19.15 . Η λειτουργία του εσπερινού με την παρουσία των επισκεπτών και αρκετών μοναχών έγινε με τη γνωστή κατάνυξη. Οι μοναχοί ανάμεσα στους προσκυνητές, να μπαινοβγαίνουν, να ανεβάζουν και να κατεβάζουν τα καντήλια, να σβήνουν τα κεριά, να σηκώνονται και να κάθονται στα στασίδια κρατώντας το κομποσκοίνι, να περνάνε και να ασπάζονται τις εικόνες.

Κύριε, εκέκραξα προς Σε, εισάκουσόν μου, εισάκουσόν μου Κύριε. ..... (Ψαλμός Δαϋίδ 140 )
Όταν ακούω αυτόν τον ψαλμό, ρίγη συγκίνησης και πίστης με διακατέχουν.

Και μετά τράπεζα, σπανακόρυζο, ελιές, ακτινίδιο και αρκετό ψωμί για την πείνα και κατά τη διάρκεια του φαγητού ένας μοναχός να διαβάζει κείμενα αγίων.
Μετά, δέηση στην Παναγία Γοργουπηκόου.
Επίσκεψη στα ψώνια, κιόσκι μέχρι να κλείσει η είσοδος και δωμάτιο.
Όρθρος θεία λειτουργία 03.00-08.15. Ο Αντώνης όπως πάντα σηκωνόταν με το χτύπημα του σήμαντρου, οι υπόλοιποι πηγαίναμε κατά τις 05.00.

Μπαίνοντας στον Ναό και με το χαμηλό φως των κεριών ένιωθες ένα δέος. Οι ψάλτες ήταν το κάτι άλλο με τις ψαλμωδίες τους, παρακολουθούσα πότε με ανοιχτά μάτια, πότε με κλειστά αυτή την τελετουργία. Βγαίνει η κούραση όλης της ημέρας τώρα. Ταξίδι, αυτοκίνητο, καράβι, οδοιπορία...
Σηκώνομαι όρθιος για να μην κοιμηθώ. Κουράζομαι και ξανακάθομαι. Κόντεψε να με πάρει ο ύπνος στο στασίδι. Αυτό γινόταν συνέχεια μέχρι το σχόλασμα. Εν τω μεταξύ οι μοναχοί κινούνταν συνέχεια, άλλαζαν οι ψάλτες, ο ιερέας να θυμιατίζει, καντήλια και κεριά να ανάβουν και να σβήνουν.
Ο Ναός ήταν πλέον γεμάτος και θυμήθηκα τα λόγια ενός Γέροντα, ότι είναι καλύτερο να κοιμάσαι στο στασίδι παρά νάσαι στο κρεβάτι την ώρα της ιεράς ακολουθίας.
Στο Άγιον Όρος κανείς δεν θα σε υποχρεώσει να ακολουθήσεις συγκεκριμένο πρόγραμμα. Ωστόσο, όποιος και αν είναι ο λόγος της επίσκεψης, το Άγιον Όρος τελικά καταφέρνει να σε βάλει από μόνο του στους δικούς του ρυθμούς. Εν τέλει, μπαίνεις στο κλίμα, εντάσσεσαι στο περιβάλλον και συνυπάρχεις στη γαλήνη, την ηρεμία και την θρησκευτικότητα του τόπου.
Μετά είχε τράπεζα, μακαρόνια με τριμμένη φέτα, σαλάτα λάχανο με ένα σαφρίδι τηγανητό, αυγά κόκκινα και ένα πλούσιο κομμάτι γλυκό εκμέκ, που το έφτιαξε ένας νεαρός προσκυνητής, ζαχαροπλάστης από Κόρινθο. Μετά δωμάτιο να μαζέψουμε τα πράγματά μας και κατεβήκαμε στον αρσανά να περιμένουμε το καράβι.
Σε λίγο έφτασε από Ουρανούπολη ένα ταχύπλοο που κατέβασε ξένους προσκυνητές, τον κάναμε παζάρια να μας πάει Δάφνη, συμφωνήσαμε στα 10€ και φύγαμε για Δάφνη, πήραμε ένα καφέ, μια πατατόπιτα και περιμέναμε, το φέρρυ που θα ερχόταν κατά τις 12.00, μεγάλη αναμονή. Ήρθε ένα λεωφορειάκι με τον Γιώργο οδηγό, φωνάξαμε και άλλα 4 άτομα, συμφώνησε ο Νάπι με 10 € να μας πάει Καρυές και έτσι φτάσαμε νωρίς, γρήγορα και άνετα.

Στο δρόμο συνεργεία κάνουν καλή δουλειά, εκεί που ήταν χωματόδρομος γεμάτος λακκούβες, τώρα γίνεται τσιμεντένιος, με κράσπεδα, ωραία κατασκευή. Διαπιστώνουμε τη δουλειά που κάνουν οι αλβανοί εργάτες στο Όρος. «Ο άγιος αλβανός, λένε». Στα μονοπάτια, στις ανακατασκευές και συντηρήσεις των μονοπατιών, των κτιρίων και των μονών γενικά. Και τα αυτοκίνητα να πηγαινοέρχονται. Όλα τα μοναστήρια έχουν πια αυτοκινητόδρομο και αυτοκίνητα.
Όπως μας είπε χαρακτηριστικά ένας μοναχός, «εκεί που πριν λίγα χρόνια είχαμε ένα αυτοκίνητο για όλα τα μοναστήρια, τώρα έχουμε 4-5 το καθένα και πάλι δεν μας φτάνουν».
Οι μπουλντόζες, τα διάφορα σκαπτικά μηχανήματα και οι γερανοί είναι ακόμα σε πολλούς αρσανάδες ή κοντά στα μοναστήρια.
Αυτοκίνητα, ηλεκτρικό ρεύμα, κινητά τηλέφωνα, και τώρα κομπιούτερς και Internet, η εισβολή της τεχνολογίας στο Όρος.

Από τα είκοσι μοναστήρια στο Όρος, τα δεκαεννιά είναι μεν με το «παλιό» ημερολόγιο, αλλά δεν είναι «παλαιοημερολογίτικα», άλλωστε ανήκουν στο Πατριαρχείο, το οποίο είναι με το «καινούργιο». Παλαιοημερολογίτικο είναι μόνο η μονή Εσφιγμένου, οι μοναχοί του οποίου δεν αναγνωρίζουν τον Πατριαρχείο. Οι μονές δεν εισπράττουν τίποτα από τους επισκέπτες. Τα έσοδα από τα διαμονητήρια τα διαχειρίζεται η Κοινότητα του Όρους για τις δικές της υποχρεώσεις. Βέβαια η κάθε μονή έχει αρκετά έσοδα από τα μετόχια στη Χαλκιδική και αλλού στην Ελλάδα.
Στο βιβλίο επισκεπτών της Μονής καταγράφονται περίπου 15.000 επισκέπτες το χρόνο. Παλιά, το καραβάκι από Ουρανούπολη πήγαινε κατευθείαν Δάφνη χωρίς να σταματήσει κάπου αλλού. Το ίδιο έκανε και το καραβάκι από Ιερισσό, όταν βέβαια το επέτρεπε ο καιρός, πήγαινε απευθείας Ιβήρων.
Από Δάφνη ή Ιβήρων οι προσκυνητές ανέβαιναν υποχρεωτικά Στις Καρυές με λεωφορεία, έπαιρναν τα διαμονητήριά τους και στη συνέχεια ήταν ελεύθεροι να πάνε όπου θέλουν. Ο μόνος δρόμος που υπήρχε ήταν αυτός. Από Δάφνη στις Καρυές και από κει στην Ιβήρων. Μπορούσες να ξανακατέβεις Δάφνη ή Ιβήρων με το διαμονητήριό σου και με τα πλοιάρια να πας στις παραλιακές μονές που προηγουμένως δεν μπορούσες να κατέβεις κλπ. Δεν έκλεινες θέση εισόδου στο Όρος, ούτε έπαιρνες τηλέφωνο σε κάποια μονή, οπουδήποτε σε δεχόντουσαν. Και όπου δεν έπιανε το καραβάκι μπορούσες να πας μόνο πεζή ή με μουλάρι.
Βέβαια οι επισκέπτες ήταν λιγοστοί σε σχέση με τώρα.

Θα προτιμούσα το Όρος να μην είχε αλλάξει τόσο. Εδώ διχάζουν οι σκέψεις. Θα ήταν καλύτερα όπως παλιά με τα καΐκια και με ένα φορτηγάκι ή με τα μουλάρια ή με τα πόδια να ανεβαίνεις στα μοναστήρια? ή τώρα που υπάρχουν τόσες ευκολίες μετάβασης και φιλοξενίας.
Στο μέλλον ίσως γίνουν εκεί ξενοδοχεία και τελεφερίκ ή και ακόμα και η κατάργηση του άβατου που θα άλλαζε οριστικά και αμετάκλητα την εικόνα του Όρους και θα σήμαινε το τέλος του.
Παρ όλα αυτά όμως, είναι τόσο μεγάλη η ωφέλεια του να πηγαίνεις εκεί, είναι τόσο αγαπημένος τόπος, είναι τόσο το ίδιο όμορφο όπως και παλιά, που πραγματικά αξίζει να το επισκεφτεί κάποιος.

Φτάνουμε στις Καρυές και μια καινούργια εικόνα του Όρους ξεδιπλώνεται μπροστά μας, ένα κανονικό χωριό. Κόσμος πάει και έρχεται λαϊκοί και μοναχοί, τριγύρω καταστήματα, σακούλες με ψώνια, αυτοκίνητα προς όλες τις κατευθύνσεις. Τα κτίρια όμως παραπέμπουν σε άλλες εποχές, είπαμε ο χρόνος έχει σταματήσει κάπου στο Βυζάντιο.
Σε μικρή απόσταση το κτίριο της Ιεράς Επιστασίας και ο ναός του Πρωτάτου. Ευκαιρία να επισκεφτούμε τον ναό του Πρωτάτου με την παναγία Άξιον εστί. ’Ανοιγε 12.30, περιμέναμε, εκεί συναντήσαμε και άλλους συντοπίτες, τον παπά και ψάλτη του Αγίου Δημητρίου, μπήκαμε προσκυνήσαμε και μετά πήραμε το δρόμο για Ι.Μ.Κουτλουμουσίου.
Μπήκαμε στο αρχονταρίκι, ήταν κι άλλοι και περιμέναμε τον αρχοντάρη που ξέχασε να μας κεράσει τα συνηθισμένα, μας έγραψε στο βιβλίο και μας οδήγησε στο δωμάτιο.
Εδώ διαπίστωση, καθαρό μεν, αλλά σεντόνια πετσέτες, έμοιαζαν ξαναχρησιμοποιημένα, στρώσαμε τα δικά μας. Εδώ είναι πιο άνετα, έχει ντους με ζεστό νερό, φρεσκαριστήκαμε, τακτοποιηθήκαμε, ήρθε και ο πάτερ Νεκτάριος, Καρδιτσιώτης, μας είπε μερικές πληροφορίες, μας είπε για τον γέροντα Ευθύμιο στην Καψάλα, κοντά στην Ι.Μ.Ιβήρων, που πρέπει να τον επισκεφτούμε να πάρουμε την ευλογία του, αλλά δεχόταν Πέμπτη κι εμείς φεύγαμε την Πέμπτη.
Γύρω από τη Μονή είναι αρκετές καλλιέργειες, κυρίως αμπέλια, ελιές, κηπευτικά της εποχής, ακόμα και θερμοκήπια.
Το απογευματάκι 17.00 είχε εσπερινό, τράπεζα με μακαρονάκι, φέτα, τζατζίκι, κόκκινα αυγά, πορτοκάλι. Μετά απόδειπνο, προσκύνημα θείων λειψάνων, με μια παρατήρηση, δεν φιλάμε, μας λέει την λειψανοθήκη! Ένα κομμάτι σίδερο είναι αυτή, δεν είναι απολύτως τίποτα! Ασπαζόμαστε το ίδιο το 'Αγιο Λείψανο! Και σκύψτε και λιγάκι! Ταπεινωθείτε λιγάκι! Χωρίς δεύτερη κουβέντα, συμμορφωνόμαστε με τα λόγια του μοναχού και ασπαζόμαστε με ταπείνωση, το ίδιο το 'Αγιο Λείψανο, που ξεπροβάλλει από μια οπή της λειψανοθήκης και μετά στο αρχονταρίκι για κουβέντα και απορίες με έναν μοναχό.
Ήταν και μια ομάδα από Θεσσαλονίκη που είχε πολλούς προβληματισμούς.

Πρωινό ξύπνημα με σήμαντρο 03.00, σηκώθηκε ο Αντώνης, ο Δημήτριος στις 04.00 κι εγώ λίγο αργότερα, ο Νάπη κοιμόταν βαριά και με θόρυβο, δεν πήρε χαμπάρι. Κατεβαίνω τα σκαλιά μες στο σκοτάδι, δεν βλέπω καλά, είχα ένα φακό, προσεκτικά μπαίνω στο ναό, ανάβω κερί, ασπάζομαι τις εικόνες, την Παναγία φοβερά προστασία, αλλά δεν βλέπω πολύ κόσμο, κάθομαι σε ένα στασίδι. Η ακολουθία συνεχίζεται στο σκοτάδι, όταν τελειώνει φεύγουν οι μοναχοί, ψάχνω να βρω τους άλλους πουθενά, βγαίνω έξω και ακουγόταν ψαλμωδία κοντά στο αρχονταρίκι, υπάρχει δίπλα ένα παρεκκλήσι, εκεί γινόταν λειτουργία, ήταν γεμάτο, έμεινα έξω με μερικούς μοναχούς, προς το τέλος μπήκα μέσα, προσκύνημα, αντίδωρο, αγίασμα.
Δεν είχε τράπεζα, μας κάλεσε ο πάτερ Νεκτάριος στο αρχονταρίκι στον 3ο όροφο, που οι χώροι εκεί ήταν για προσκεκλημένους 4*, οι χώροι κάτω είναι 2*.
Μετά από λίγο ήρθαν και οι φιλοξενούμενοι του 3ου ορόφου, φίλοι του πατέρα Νεκτάριου και είχαμε μια γενική συζήτηση περί ανέμων. Μας κέρασε καφέ, κουλουράκια, μας δώρισε κι ένα φακελάκι με λαδάκι, αγίασμα, κερί από Ιεροσόλυμα, μας έλυσε πολλές απορίες, μας κάλεσε να συμμετάσχουμε στην εκδρομή που θα κάνει στα Ιεροσόλυμα, τον αποχαιρετίσαμε και φύγαμε.

Πήγαμε στο δωμάτιο μαζέψαμε τα πράγματα και φύγαμε για Καρυές. Περνώντας από τον φούρνο πήραμε πατατόπιτα, επισκεφτήκαμε τα μαγαζιά για ψώνια και καθίσαμε για ένα καλό καφέ στο καφενείο που το δούλευαν και αυτό Αλβανοί.

Παίρνουμε τον δρόμο για την 3η επίσκεψη, στη σκήτη του Αγίου Ανδρέα, που ο επιβλητικός ναός φαίνεται από τις Καρυές, 2η επίσκεψη εδώ, πριν 8 χρόνια, πάμε κατ' ευθείαν στο αρχονταρίκι, γεμάτο μέσα έξω προσκυνητές, Έλληνες και ξένοι, λουκουμάκι, νερό, αφήσαμε τα δώρα μας, μας έγραψε ο αρχοντάρης στο βιβλίο επισκεπτών και μας οδήγησε σε ένα δωμάτιο με 4 κρεβάτια.
Το δωμάτιο εδώ είχε τα χάλια του, ασκούπιστο, ξεχαρβαλωμένα όλα, πόρτα, παράθυρα, πάτωμα. Κουβέρτες χάλια, χωρίς σεντόνια , πετσέτες, σαγιονάρες, οι στρατώνες είναι πολύ καλύτεροι, όμως τα μπάνια ήταν ανακαινισμένα και σύγχρονα, αλλά χωρίς ντους και καθρέπτη. Καθίσαμε λίγο και βγήκαμε μια βόλτα για φωτογραφίες, ναός, καμπάνες, Αθωνιάδα Ακαδημία και γυρίσαμε για εξομολόγηση που είχε κλείσει ο Αντώνης ραντεβού με τον πάτερ Φιλόθεο.
Οι άνθρωποι από την φύση τους, είναι δεδομένο ότι θα υποπέσουν κάποιες φορές σε λάθη, σε αμαρτήματα. Το ζήτημα είναι όταν πέφτει κάποιος, να μπορεί μετά να σηκωθεί. Να μην παραμένει πεσμένος. Αυτό γίνεται με την εξομολόγηση, με το ξαλάφρωμα της ψυχής από το βάρος.

Την αράξαμε για λίγο στο δωμάτιο που άρχισε να βρέχει και να κάνει κρύο, υπήρχε στο δωμάτιο και μια σόμπα με ξύλα για κάθε ενδεχόμενο.
Στις 16.00 είχε τράπεζα, κατεβήκαμε, περίμεναν όλοι να μπουν στην Τράπεζα, είχε ρύζι σε μια σουπιέρα, σε μια άλλη σάλτσα με σόγια, ψωμί, ελιές, φρούτα.
Είχε ήδη ξεκινήσει μια δυνατή μπόρα και μας ανάγκασαν να βγούμε έξω με την βροχή, πάμε στο δωμάτιο, απόδειπνο είχε στις 17.30.
Βγήκαμε με τη βροχή και πάμε στον τεράστιο και επιβλητικό ναό, ασπαστήκαμε τις εικόνες, ξεκίνησε ο εσπερινός στο πίσω στον ναό, συνέχισε στο διπλανό παρεκκλήσι και τέλειωσε στην είσοδο του ναού με ασπασμό της εικόνας.
Βγήκαμε έξω, αέρας, κρύο, πάμε δωμάτιο, στρώσαμε δικά μας σεντόνια και ήθελαν να ανάψουν τη σόμπα, δεν συμφώνησα, ο Νάπι πήγε στο διπλανό δωμάτιο που ήταν άδειο, έστρωσε και ήθελε να κοιμηθεί εκεί μόνος, να γλυτώσουμε το ροχαλητό, προσπάθησε να ανάψει τη σόμπα, ντουμάνιασε από καπνό και γύρισε πάλι στο δωμάτιο, δεν γλυτώσαμε ούτε απόψε το ροχαλητό.

03.00 άρχισαν να χτυπάνε οι καμπάνες του Αγίου Ανδρέα, σηκώθηκε ο Αντώνης, εγώ σηκώθηκα στις 04.00 έφυγα, μετά από λίγο ήρθε ο Δημήτρης και ο Νάπη έμεινε να κοιμάται και η μπουλντόζα να τραβάει την ανηφόρα.
Η λειτουργία γινόταν πάλι στο διπλανό παρεκκλήσι. Όταν πήγα λίγοι οι προσκυνητές, ελάχιστα καντήλια αναμμένα. Οι ψαλτάδες εναλλάσσονται, ο παπάς κατεβαίνει μας θυμιατίζει, σε λίγο όλα τα στασίδια γεμίζουν με προσκυνητές, εγώ πότε σηκώνομαι, πότε κάθομαι, βλέπω απέναντι τον Δημήτριο σκυμμένο να προσπαθεί να κρατηθεί να μην πέσει, μόνο ο Αντώνης αντέχει την κούραση. Ο Νάπη ακόμα να φανεί, δεν έφτασε το τρακτέρ στην ανηφόρα.
Αποχωρήσαμε στις 07.00, γιατί είχαμε αναχώρηση, ασπαστήκαμε τις εικόνες και ένας άγριος μοναχός, μόνο που δεν μας έσπρωξε να φύγουμε γρήγορα που λες και ενοχλήσαμε τη λειτουργία.
Πάμε δωμάτιο και ευτυχώς ο Νάπι σηκώθηκε και ήταν έτοιμος για αναχώρηση.
Φύγαμε για Καρυές, περίμενε το λεωφορειάκι, αναχώρηση 07.30, αλλά φύγαμε 07.45, περίμενε άλλους που δεν ήρθαν, 6€ και φτάνουμε νωρίς νωρίς Δάφνη, να βρούμε ταχύπλοο για Ουρανούπολη. Καφές, κουλούρι και ανέλαβε ο Δημήτριος να βρει άτομα για το ταχύπλοο που ήθελε 200€, βρήκαμε άλλα 4 άτομα και μοιράσαμε το ναύλο και έτσι φτάσαμε γρήγορα κατά τις 10.00 Ουρανούπολη, γιατί το πρόγραμμά μας ήταν να επισκεφτούμε τον τάφο του Αγίου Παϊσίου στη Σουρωτή, που έκλεινε 13.00-17.00.

Απομακρύνομαι και το μυαλό μου είναι πίσω, σταματώ στο δρόμο και κοιτάω τον ’Αθω, το ’Αγιο Όρος που απλώνεται μπροστά μου. Ήταν, είναι και θα είναι εκεί να με περιμένει όποτε το ξανά αποφασίσω.
Κανείς δεν μας ενόχλησε. Κανείς δεν μας υποχρέωσε να κάνουμε κάτι. Κανείς δεν μας συμπεριφέρθηκε άσχημα. Και μάλιστα μας συμπεριφέρθηκαν με καλοσύνη, με αγάπη, με ταπεινότητα. Σαν να μας χρωστούσαν αυτοί αγάπη και ταπεινότητα. Ενώ κανονικά, θα έπρεπε να τους την χρωστάμε εμείς, που μας φιλοξένησαν και μας περιποιήθηκαν, σαν να ήμασταν τα αδέρφια τους.
Αυτό το καταπληκτικό, αυτό το ονειρεμένο ταξίδι στο Όρος, απ την αρχή ως το τέλος του, μας καταπλήσσει, μας συγκινεί, μας αφήνει άφωνους!

Από την πρώτη φορά που το επισκέφτηκα το 'Αγιον Όρος και μετά, έμελλε να το επισκεφτώ πολλές φορές. Απλά τότε, την πρώτη φορά, μπήκε, ας πούμε, η μαγιά, για το μέλλον. Και σιγά σιγά αυτός ο προορισμός, από ταξιδιωτικός και εκδρομικός, θα γινόταν προορισμός καθαρά πνευματικός.
Η εκπληκτική φύση και το περιβάλλον, απλά βοηθούν και βεβαίως ομορφαίνουν, το πνευματικό ταξίδι.
Από το 'Αγιον Όρος δεν αποχωρείς ποτέ. Το κουβαλάς μέσα σου, για όποιο λόγο και αν έχεις ανέβει.
Η κατανυκτικότατα, η περισυλλογή, η εσωτερικότητα, ακόμη και η ποικιλία των ανθρώπων που θα συναντήσετε εδώ θα σας σφραγίσουν.
Εδώ έχετε την ευχέρεια να ξεχάσετε ή να θυμηθείτε, να μετανιώσετε ή να επιβεβαιωθείτε, να χαθείτε ή να βρεθείτε, να συναντηθείτε ή να απομονωθείτε. Εδώ το θείο συναντά το εγκόσμιο. Εδώ υπόσχεσαι ότι δεν φεύγεις, απλά δίνεις το επόμενο ραντεβού.

Πάμε πάρκιν 3 μέρες 15,40€ και φεύγουμε κατ' ευθείαν μέσω Αρναίας, φτάνουμε Σουρωτή κατά τις 11.30.
Το μοναστήρι του Ιωάννου του Θεολόγου που είναι και ο τάφος του Αγίου Παϊσίου, δεν είχε πολύ κόσμο, μπαίνουμε στην ουρά προσκυνούμε, επίσκεψη στο ναό, λουκουμάκι, νερό και φεύγουμε.

Έπρεπε να πάρουμε κανένα γλύκισμα για το Βόλο, κάνουμε μια στάση Πανόραμα για γλυκά και φαγητό, παίρνουμε δυνάμεις και δρόμο επιστροφής για Βόλο. Φτάνουμε Βόλο κατά τις 17.00, γεμίζουμε το ρεζερβουάρ για να μοιράσουμε τα έξοδα.
Βενζίνες-αέριο 75,70€ - Διόδια 30,80€ - Πάρκιν 15,40€ - Δώρα 18€, Σύνολο 140€. Ναύλα 62,50€ έκαστος.
Σύνολο εξόδων έκαστος 97,50€